ပန္းသီးပင္ႀကီး

ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ကာလတစ္ခုကေပါ့ .......
ႀကီးမားတဲ့ ပန္းသီးပင္ႀကီးတစ္ပင္ရိွခဲ့တယ္ ....
ေကာင္ကေလးတစ္ေယာက္ဟာ .... အဲ့ဒီပန္းသီးပင္ႀကီးနား ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ကစားခဲ့တယ္။ သူဟာ ပန္းသီးပင္ႀကီးေပၚကို တက္ရတာႏွစ္သက္သလို ပန္းသီးေတြကိုလည္း အရမ္းႀကိဳက္တယ္။ ပန္းသီးပင္ႀကီးရဲ့ အရိပ္ေအာက္မွာ နားေနအပန္းေျဖတာကိုလည္း သေဘာက်တယ္ေလ ....... ပန္းသီးပင္ႀကီးကလည္း ေကာင္ကေလးကို ခ်စ္ခင္တယ္ ....
ဒီလိုနဲ႔အခ်ိန္ေတြ တျဖည္းျဖည္းကုန္လြန္သြားေလရဲ့ ...

ေကာင္ေလးကလည္း အရြယ္ေရာက္ ႀကီးျပင္းလာတာေပါ့ .... ဒါေပမယ့္ ဒီအခ်ိန္က်ေတာ့ ေကာင္ေလးဟာ သစ္ပင္နားမွာ ေဆာ့ကစားျခင္း မျပဳေတာ့ပါဘူး။ တစ္ေန႔က်ေတာ့ ေကာင္ေလးက ပန္းသီးပင္ႀကီးနား ေရာက္လာျပန္ေရာ .... အဲ့ဒီအခါ ... ပန္းသီးပင္ႀကီးက ...

“လူေလး ... မဂၤလာပါ .... ကၽြႏု္ပ္နားလာကစားပါဦး ...”
ဒီေတာ့ ေကာင္ေလးက ျပန္ေျပာတယ္ ...
“ကၽြန္ေတာ္အခု ကေလးငယ္ေလးမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး .... ကၽြန္ေတာ္ သစ္ပင္နားမွာ မကစားေတာ့ပါဘူး ..” တဲ့
ၿပီးေတာ့ ... “ကၽြန္ေတာ္က အ႐ုပ္ေတြနဲ႔ကစားခ်င္တယ္ .... အ႐ုပ္ေတြ၀ယ္ဖို႔ ပိုက္ဆံလိုအပ္ေနပါတယ္”

လို႔လည္း ေျပာတယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ ... ပန္းသီးပင္ႀကီးက ..

“ကၽြႏ္ုပ္မွာ ပိုက္ဆံေတာ့မရိွပါ ..... ဒါေပမယ္ .... ကၽြႏု္ပ္ရဲ့အသီးေတြကို ခူးဆြတ္ၿပီး လူေလးသြားေရာင္းႏိုင္ပါတယ္။ ဒါဆိုရင္ လူေလးလိုအပ္ေနတဲ့ ပိုက္ဆံေတြ ရလိမ့္မယ္”

လို႔ ျပန္ေျပာပါတယ္။
ဒီေတာ့ ေကာင္းကေလးဟာ .... ပန္းသီးပင္ႀကီးမွာ ရိွတဲ့အသီးေတြအားလံုးကို ခူးဆြတ္ေရာင္းခ်ၿပီး ... သူကစားဖို႔ အ႐ုပ္ေတြ အမ်ားႀကီး၀ယ္လိုက္တယ္ .... ပန္းသီးပင္ႀကီးဆီကိုေတာ့ သူျပန္မသြားေတာ့ပါဘူး။ သူ႔အ႐ုပ္ေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ေမြ႕ေနပါေတာ့တယ္။ ပန္းသီးပင္ႀကီးက ေကာင္ကေလးသူ႔ဆီမလာေတာ့ ၀မ္းနည္းရျပန္ၿပီေပါ့ . . . .
တစ္ရက္က်ေတာ့ လူတစ္ေယာက္ဟာ ညိဳးငယ္စြာနဲ႔ ... ပန္းသီးပင္ႀကီးဆီကို ေရာက္လာျပန္ေရာ.... တစ္ျခားလူမဟုတ္ပါဘူး .... ဟိုငယ္ငယ္တုန္းက ပန္းသီးပင္ႀကီးနား ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေဆာ့ကစားခဲ့တဲ့ ေကာင္ကေလးပါပဲ ... အခုဆို အရြယ္ေရာက္ေနပါၿပီ ........ ပန္းသီးပင္ႀကီးက သူ႕ကိုျမင္ေတာ့ ၀မ္းသာအားရနဲ႔ ....

“လူေလး ... ဘာေတြျဖစ္လို႔ မ်က္ႏွာမေကာင္းပဲ ညိႈးငယ္ေနရတာလဲ .... ကၽြႏ္ုပ္ရဲ့အရိပ္မွာ လာၿပီးအနားယူ အပန္းေျဖပါဦး ... လူေလးမရိွရင္ ကၽြႏ္ုပ္ပ်င္းလြန္းလို႔ပါ”လို႔

႔ ... ခရီးဦးႀကိဳ ႏႈတ္ခြန္းဆက္တယ္ ... ဒီေတာ့ အဲ့ဒီလူက ..

“ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေဆာ့ကစားဖို႔အခ်ိန္မရိွပါဘူးခင္ဗ်ား ..... ကၽြန္ေတာ့္မိသားစုအတြက္ အလုပ္လုပ္ေနပါတယ္ ... ကၽြန္ေတာ့္မိသားစုအတြက္ အိမ္တစ္လံုးေဆာက္ေပးခ်င္ပါတယ္ ... အဲ့ဒီအတြက္ေငြလိုအပ္တယ္ ... ဒါေၾကာင့္အလုပ္လုပ္ေနရပါတယ္”လို႔

ျပန္ေျပာတယ္ ... ဒီစကားၾကားေတာ့ ပန္းသီးပင္ႀကီးက ...

“ကၽြႏ္ုပ္မွာ ေငြေတာ့မရိွဘူး ... လူေလး . . . ဒါေပမယ့္ ... ကၽြႏ္ုပ္ရဲ့သစ္ကိုင္း၊ သစ္ခက္၊ ပင္စည္ေတြကို လူေလး မိသားစုအတြက္ အိမ္ေဆာက္ဖို႔ ယူသြားႏိုင္ပါတယ္” လို႔ျပန္ေျပာေလတယ္။

ဒီစကားၾကားေတာ့ ေကာင္ေလးက ေပ်ာ္သြားတာေပါ့ ... ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပဲ ... ပန္းသီးပင္ႀကီးရဲ့ ပင္စည္၊ သစ္ကိုင္း၊ သစ္ခက္ေတြကို ခုတ္ယူၿပီး သူ႕မိသားစုအတြက္ အိမ္ေဆာက္ေပးလိုက္ပါေရာ...
ဒီလိုနဲ႔ ပန္းသီးပင္ႀကီးဟာ ... သစ္ငုတ္တိုအျဖစ္နဲ႔ အထီးက်န္ေနျပန္ေရာ ... ေကာင္းေလးကေတာ့ ျပန္ေပၚမလာေတာ့ဘူး ... ဒီလိုနဲ႔အခ်ိန္ကာလေတြ ကုန္လြန္ၿပီးေတာ့တစ္ေန႔ အဘိုးအိုတစ္ေယာက္ဟာ ပန္းသီးပင္ႀကီးဆီကို ေရာက္လာျပန္တယ္ .... တစ္ျခားမဟုတ္ပါဘူး ... ေကာင္းေလးပါပဲ .. အခုဆိုရင္သူဟာ အသက္ႀကီးၿပီး အိုးမင္းသြားပါၿပီ .... သူ႕ကိုၾကည့္ရတာ ပင္ပန္းၿပီ ... အထီးက်န္ေနသလိုပါပဲ .... မ်က္ႏွာေပၚမွာ ၀မ္းနည္းတဲ့အရိပ္အကဲေတြအျပည့္နဲ႔ေပါ့ ... ပန္းသီးပင္ႀကီးက သူ႕ကိုေတြ႕ေတာ့ ေမးျပန္တယ္ ...“လူေလး .... ဘာျဖစ္လို႔၀မ္းနည္းေနတာလဲ ... ကၽြႏု္ပ္ကူညီေပးရမလား .... ဒါေပမယ့္ ... ကၽြႏု္မွာ အသီးလည္းမရိွ၊ အကိုင္း၊ အခက္၊ ပင္စည္ေတြလည္းမရိွေတာ့လို႔ လူေလးကို ကူညီႏိုင္ဖို႔ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးထင္တယ္”လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ဒီေတာ့ အဘိုးအိုက ...

“ကၽြန္ေတာ္အခု အလြန္ပဲ ပင္ပန္းေနပါၿပီ။ ၿပီးေတာ့ အထီးက်န္ေနပါတယ္”လို႔ ျပန္ေျပာတယ္။ “ကၽြန္ေတာ္ တစ္ျခားဘာမွ မလိုအပ္ေတာ့ပါဘူး ... ကၽြန္ေတာ္လိုအပ္တာ ပန္းသီးပင္ႀကီးကိုပါ ... ကၽြန္ေတာ္ ပန္းသီးပင္ႀကီးရဲ့ အျမစ္ငုတ္တိုမွာ ထိုင္လို႔ရမလားခင္ဗ်ား ...”လို႔ေမးလိုက္တယ္။ သစ္ပင္ႀကီးက ..“သိပ္ရတာေပါ့ကြာ ... မင္းကိုအၿမဲတမ္းႀကိဳဆိုေနတယ္”လို႔ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။

ေကာင္ေလး(အဘိုးအို)ဟာ ပန္းသီးပင္ႀကီးရဲ့ သစ္ျမစ္မွာ ထိုင္ၿပီး အနားယူလိုက္တယ္။ သူတို႔ႏွစ္ဦးလံုးဟာ ေပ်ာ္ရႊင္လို႔ေပါ့ ....

ေကာင္းကေလးဟာ .... ရက္စက္ၿပီး ... တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္ပါသလား ... ???????

ဟုတ္တယ္လို႔ယူဆလိုက္ရင္ .... ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုးဟာ သူနဲ႔အတူတူပါပဲ ...... ကၽြန္ေတာ္တို႔မိဘေတြကို ပန္းသီးပင္ႀကီးလို ဆက္ဆံေနၾကပါတယ္ ..... ပန္းသီးပင္ႀကီးဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔မိဘနဲ႔တူပါတယ္ ... ကၽြန္ေတာ္တို႔တေတြဟာ ... ေကာင္ကေလးအသြင္နဲ႔ေပါ့ ...
ကၽြန္ေတာ္တို႔ငယ္စဥ္ခါမွာ သူတို႔နားမွာ သူတို႔နဲ႔ေဆာ့ကစားပါတယ္ . . .
ကၽြန္ေတာ္တို႔တေတြဟာ ... အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ သူတို႔ေတြကို ထားခဲ့ၿပီး အခက္အခဲ၊ ျပသာနာျဖစ္တဲ့အခ်ိန္ ဒါမွမဟုတ္ ... အကူအညီလိုတဲ့အခ်ိန္က်မွ ျပန္လာတတ္ၾကတယ္ .... ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြဟာ ... မိဘေတြကို အခ်ိန္မေပးခဲ့ဘူး ... အခ်ိန္မေပးႏိုင္ခဲ့ဘူး .... ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မိဘကေတာ့ ..... ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြအတြက္ ေပးဆပ္ဖို႔အဆင္သင့္ပါပဲ ...ကၽြန္ေတာ္တို႔ေပ်ာ္ရႊင္ဖို႔၊ စိတ္ခ်မ္းသာႏိုင္ဖို႔အတြက္ ... လိုအပ္တဲ့အခ်ိန္မွာ အရာရာတိုင္းကို အကူအညီေပးဖို႔အတြက္ အဆင္သင့္ပါပဲ .... ၿပီးေတာ့ သူတို႔ဘာေတြ လိုအပ္သလဲလို႔ ၾကည့္လိုက္ရင္ သားသမီးေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ အတူတကြေနထိုင္ခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ ဆႏၵေလးပါပဲ ...

ေက်းဇူျပဳၿပီး သင့္မိဘကို ခ်စ္ပါ .... ဂ႐ုစိုက္ပါ ..
သူတို႔ကို အခ်ိန္ေပးပါ ...
သူတို႔ကို မေမ့ပါနဲ႔ ...
ျဖစ္ႏုိင္ရင္ သူတို႔နဲ႔အတူတကြ ေႏြးေထြးစြာေနထိုင္ပါ ...
သူတို႔ဟာ သင္ေပ်ာ္ရႊင္၊ စိတ္ခ်မ္းသာေနတာကိုျမင္ရရင္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနပါ့မယ္ ...

သူတို႔ကို အထီးက်န္ေနေအာင္ .. မထားခဲ့ပါနဲ႔
သူတို႔ကိုေလးစားပါ ..... ခ်စ္ခင္ပါ ...... ႐ိုေသပါ ...
လူတစ္ေယာက္ဟာ ကေလးကို ကိုယ္လိုခ်င္သေလာက္ ရႏိုင္ေပမယ့္ ..... မိဘကို တစ္ႀကိမ္တစ္ခါပဲ ရႏိုင္ပါတယ္ .. ဒါေၾကာင့္ ... သင့္မိဘကို ဂ႐ုစိုက္ပါ ...
စာဖတ္သူအေပါင္းကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ........

ကမာၻေပၚရိွေသာ မိဘအားလံုးသို႔ ရည္စူး၍ ......
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕မိဘႏွစ္ပါးကို ဤပိုစ့္ျဖင့္ လွမ္းကန္ေတာ့လိုက္ပါတယ္ ......
အေျခအေနအရ .... မိဘနဲ႔ခြဲခြာေနရေပမယ့္ ... ရင္ထဲမွာေတာ့အၿမဲ ႐ိုေသေလးစားေနပါတယ္ ..... အေမနဲ႔အေဖ .......

(ဘယ္သူေရးထားမွန္းမသိဘူး ... ကၽြန္ေတာ္ဆီ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေမးလ္ပို႔လိုက္တာ .... အဲဒါကို အရမ္းႀကိဳက္လို႔ ဘာသာျပန္ၿပီး တင္လိုက္တာပါ ..... )